نقل و گل و مل و ريحان

ساقي ماه روي مشكين موي

مطرب بذله گوي و خوش الحان

مغ و مغ زاده، موبد و دستور

خدمتش را تمام بسته ميان

من شرمنده از مسلماني

شدم آن جا به گوشه اي پنهان

پير پرسيد كيست اين؟ گفتند:

عاشقي بي قرار و سرگردان

گفت: جامي دهيدش از مي ناب

گرچه ناخوانده باشد اين مهمان

ساقي آتش پرست آتش دست

ريخت در ساغر آتش سوزان

چون كشيدم نه عقل ماند و نه هوش

سوخت هم كفر ازان و هم ايمان

مست افتادم و در آن مستي

به زباني كه شرح آن نتوان

اين سخن مي شنيدم از اعضا

همه حتي الوريد و الشريان

كه يكي هست و هيچ نيست جز او

وحده لااله الاهو

از تو اي دوست نگسلم پيوند

ور به تيغم برند بند از بند

الحق ارزان بود ز ما صد جان

وز دهان تو نيم شكرخند

اي پدر پند كم ده از عشقم

كه نخواهد شد اهل اين فرزند

پند آنان دهند خلق اي كاش

كه ز عشق تو مي دهندم پند

من ره كوي عافيت دانم

چه كنم كاوفتاده ام به كمند

در كليسا به دلبري ترسا

گفتم: اي جان به دام تو در بند

اي كه دارد به تار زنارت

هر سر موي من جدا پيوند

ره به وحدت نيافتن تا كي

ننگ تثليت بر يكي تا چند؟

نام حق يگانه چون شايد

كه اب و ابن و روح قدس نهند؟

لب شيرين گشود و با من گفت

وز شكرخند ريخت از لب قند

كه گر از سر وحدت آگاهي

تهمت كافري به ما مپسند

در سه آيينه شاهد ازلي

پرتو از روي تابناك افگند

سه نگردد بريشم ار او را

پرنيان خواني و حرير و پرند

ما در اين گفتگو كه از يك سو

شد ز ناقوس اين ترانه بلند

كه يكي هست و هيچ نيست جز او

وحده لااله الاهو

دوش رفتم به كوي باده فروش

ز آتش عشق دل به جوش و